De tijdlijn van dit album start in 1996, toen Iommi en Hughes hun krachten nog eens bundelden en deze plaat componeerden, en deze in 2004 uitkwam. Dik 20 jaar later is er nu een re-issue van dit album te verkrijgen. Glenn Hughes nam de taak van zanger/bassist waar en met behulp van sessiedrummer Jimmy Copely, toetsenisten Don Airey, wijlen Geoff Nichols (Quartz) en Mike Exeter (voormalig Black Sabbath producer/mixer) werden de 8 tracks opgenomen en tekende Tony Iommi voor de produktie. Op “The PED Sessions” koppelen Tony en Glenn zware doomy riffs met soulvolle zang die leunt op serieuze invloeden uit Bluesmuziek. Gezien het gestoffeerde verleden van Glenn Hughes (Trapeze, Deep Purple, enzoverder) mag dat geen surprise zijn. Vanaf ‘Gone’ is het muzikaal een zeer melodieuze aangelegenheid van hoogstaand niveau, maar wie verwacht om een blauwdruk van Black Sabbath of Deep Purple te horen te krijgen komt toch van een kale kermis thuis. De stijl van het geheel is behoorlijk mainstream te noemen. Zo is ‘From Another World’ een compositie met een werelds karakter en behoorlijk radiovriendelijk gearrangeerd. Der zijn zelfs tijdens 'Don’t You Tell Me’ invloeden uit Funk en Soulmuziek te horen. Ook in deze slepende compositie laat Glenn horen dat hij dit genre met veel emotie kan vertolken en dit naast de indringende riffs van Tony. De al eerder aangehaalde mainstream rock komt dan weer naar boven tijdens ‘Don’t Drag The River’, dat met de eenvoudige structuur een breed publiek kan bereiken. Ook ‘Fine’ is een heel toegankelijke rocksong met een gezapig tempo en verstoken van enige verrassingen. En dan komt het heel heavy en gemeenste moment op “The PED Sessions” voorbij in de vorm van het meedogenloze ‘Time Is The Healer’, waarop een zeer agressief refrein de boventoon voert, ondersteund word door strakke ritmes en een loodzware riff van Tony. Voor hen die zaten te wachten op een ‘Black Sabbath’ moment is dit de song die die verwachting nog het beste inlost. Het zet ook de toon voor het einde van de plaat met het temporijke ‘I Am Not The Same Man’ en de semi-ballad ‘It Falls Through Me’ die op emotionele wijze een behoorlijk geslaagde plaat afsluit. “The PED Sessions” is best wel afwisselend, gevuld met kwaliteitsvolle en harmonieuze muziek die een breed publiek kan aanspreken, zonder daarbij veel momenten te bevatten die als verrassend kunnen beschouwd worden.
Kommentare