De Zweedse dames zijn terug en hoe! In een nieuwe bezetting hebben ze naarstig gewerkt aan de opvolger voor “Black And Gold” (2022). Na de release van dit album stapten 3 leden op (wegens interne moeilijkheden binnen de band) en was Filippa Nässil genoodzaakt op zoek te gaan naar nieuwe bandleden. Met zangeres Linnéa Vikströmn, bassiste Majsan Lindberg en de Franse drumster Joan Massing. Weerom trok men voor de produktie van deze plaat naar de Medley studio in Copenhagen en tekende Soren Andersen voor de produktie. Hij heeft gezorgd dat de muziek op “Dirty & Divine” heel energiek van sfeer is geworden. De oerklassieke Hard Rock van Thundermother draait om de catchy riffs, stevig beukende ritmes en de sterke zang van Linnéa. Wat zeker opvalt aan het eindresultaat is het ‘Live’ gevoel dat het album bevat. Soren is er meer dan in gelukt om Thundermother in zijn meest pure vorm op tape vast te leggen. Vanaf ‘So Close’ trekken de dames een vat meezingers/meebrullers van het zuiverste water open. Dit is pretentieloze Hard Driven muziek, voorzien van een goed partygehalte, die je als luisteraar even alle ellende op deze wereld doet vergeten. De simplistische ondertoon van deze muziek zorgt ervoor dat het geheel behoorlijk aantrekkelijk en heel swingend overkomt. In de arrangementen van de songs vallen alle puzzelstukjes als vanzelf op hun plaats en vooral gitariste Filippa laat zich van haar sterkste en inventieve kant horen. Van zwakke momenten is op “Dirty & Divine” echt geen sprake. Met zijn aanstekelijk refreintje spant ‘Bright Eyes’ de kroon op dit album, waarop heel wat afwisseling de revue passeert. Kwalitatief is dit Thundermother’s beste plaat te noemen. De klasse/sterkte van de songs weten je na 1 of 2 luistersessies meteen te overtuigen. ‘Can You Feel It?’ word er door de dames ergens gevraagd op deze plaat. Nou, zeker dat we dat kunnen voelen in de 10 songs op “Dirty & Divine”. De titel alleen al verraad dat de muziek ‘Smerig’ rockend is en aan de keerzijde van de medaille behoorlijk ‘Goddelijk’ inventief klinkt, maar waarbij de band trouw blijft aan de pure essentie van Rock muziek : simpel, pakkend en voorzien van veel ‘Schwung’. Kunnen we hier al gewag maken van de plaat van het jaar? Het zou zo maar eens kunnen, in ieder geval een serieuze kanidaat om in jaarlijstjes op te duiken.
Kommentare