Als je verwacht om op “Moggs Motel” muziek te horen die aanleunt bij de UFO richting dan mag je die gedachte wel opbergen. Phil Mogg en zijn band brengen op dit album eerder 12 songs die meer aanleunen bij Classic Rock en waarin invloeden uit Blues en Americana verwerkt zitten. Uit de laatste muziekstijl is vooral ‘Face Of An Angel’ een prima voorbeeld. “Moggs Motel” beste kenmerk is het ruwe randje omheen het merendeel van de songs en Phil Mogg’s stem die zich uitstekend leent voor dit soort muziek. En dan word dit alles overgoten met een stevige gitaarsound die het geheel naar een hoger niveau tilt. De variatie staat voorop in de muziek. Het herhalingsduiveltje steekt op geen enkel moment de kop op tijdens deze plaat met een tijdloos karakter. Alles is prima uitgewerkt en word vertolkt op een eerlijke wijze, dit zonder echt veel verrassingen te bevatten. De muziekstijlen zetten de roots van Phil Mogg duidelijk in de verf. Om toch een paar stevige en melodieuze momenten naar de voorgrond te halen zijn ‘The Princess Bride’ en ‘Others People’s Lives’ 2 tracks die de harten van de ‘harderen’ onder ons wel zullen aanspreken. Op beide songs waar de geest van UFO wel iets duidelijker rond. Doorheen het hele album zijn de leadvocals goed verzorgd en worden waar nodig ondersteund door mooie harmony vocals van Zoe Devlin Love en Laurie Mansworth. Dit alles maakt van “Moggs Motel” een zeer compact en compleet klinkende plaat, waarop elke liefhebber van complexloze (doch serieuze) rockmuziek wel iets kan terugvinden dat aanspreekt. Neem nu ‘Harry’s Place’. Dat zou maar de introtune kunnen zijn van een oude TV reeks als ‘Starsky and Hutch’ en wat spontaan overloopt in het al even avontuurlijk klinkende en snedige rockertje ‘The Wrong House’, waarin Phil Mogg zich vocaal mag uitleven. Ook afsluiter ‘Storyville’ doet, met al zijn gevoelige passages, Phil en zijn muzikanten het beste uit zichzelf naar boven halen. Zonder twijfel is dit één van de meest overtuigende songs van dit zeer aantrekkelijke debuut. Deze uitstekend geproduceerde, in de Barnyard Studio (Steve Harris – Iron Maiden), plaat laat je bij elke luistersessie wel iets nieuws ontdekken. Qua opbouw is deze muziek voorzien van overbekende, weinig verrassende arrangementen. Doch kwalitatief goed genoeg om je vrij snel te overtuigen van al het moois dat hier aangeboden word.
Comentários