Wat gemeenheid en grimmigheid betreft is de nieuwe Megadeth een plaat geworden die heel actueel is. Gezien de periode waarin dit album tot stand kwam en de gezondheidstoestand van Dave Mustaine mag dat totaal geen verrassing zijn voor de luisteraar. Tekstueel is het enkel kommer en kwel van de zuiverste soort waar Mustaine mee komt aanzetten. En dan heb je de muziek. Die staat een beetje haaks op de teksten. Met een frisse riffs, herkenbare ritmes als songbasis en goed doordachte breaks/bruggetjes blijkt ‘The Sick The Dying… And The Dead’ een heel toegankelijk album geworden te zijn. Vanaf het donkere introotje knalt de titelsong meteen furieus uit de startblokken en mag Kiko Loureiro al direkt al zijn talent laten horen. Wild hakkend werkt Megadeth zich doorheen het snelle ‘Life In Hell’ en blijft die koers op de daaropvolgende songs zoals ‘Night Stalkers’ (vingervlugge riffs en solopartijen) varen en Ice-T die ook zijn rolletje toebedeeld kreeg. Als zanger is Dave er in geslaagd om een heel degelijke prestatie neer te zetten. Voor het eerst in de lange carriere van de band krijg je als luisteraar het gevoel dat de goede heer echt zijn beste stem heeft gevonden. Niet dat Dave in het verleden slecht of belabberd klonk, maar hier tapt hij duidelijk uit een ander vaatje. Over de ganse lijn is men erin gelukt om een snedig album, vol van aggressiviteit en uitstekende ritmewisselingen te maken, maar aan de andere kant van de medaille is (op heel wat passages) het duidelijk dat Megadeth zichzelf niet opnieuw heeft uitgevonden. Maar laat dat kleine gegeven de pret niet drukken, deze plaat staat als een huis op veel vlakken en Megadeth bewijst nog maar eens dat het één van de betere en aantrekkelijkste Metal bands is. Met een glasheldere en heel evenwichtige produktie is dit album één van Megadeth’s betere oefeningen sinds lange tijd. Voor de die hard fans is er ook een ‘special edition’ cd versie op de markt, waarop 2 bonus tracks te vinden zijn. Op die versie is echter een foutje geslopen bij het drukken van de hoesjes. Er word melding gemaakt van ‘Dystopia’ in een live versie, maar dat blijkt dus het oudje ‘The Conjuring’ te zijn geworden. Dit zal wel gecorrigeerd worden bij reprints, maar wie deze cd al in huis heeft in deze versie kan dus spreken van een ‘collectors item’.
Comments