Di’Aul kan echt gezien worden als de traagste band ter wereld. Hun nieuwste langspeler “EvAAvE” is een werkstuk geworden dat nooit echt op gang lijkt te komen. wat maakt dat deze plaat na enkele songs het gevoel geeft dat je naar één langgerekte song zit te luisteren. Maar deze Italiaanse band maakt zich sterk met, eigenzinnige, Doom/Sludge Metal. Di’Aul zou, om toch iets of wat variatie te brengen, hun arrangementen/timing eens wat meer aandacht geven. Het zou het gevoel dat je van deze band krijgt danig verbeteren. Wat dan weer wel heel aantrekkelijk overkomt is het vocale werk van Cosimo Cinieri. Zijn karakteristieke en ruwe zangstijl maakt dat je toch naar dit werkstuk blijft luisteren. In grote lijnen zijn de strakke ritmes de basis voor de logge songs en hun slepende uitvoeringen. Het gemis van tempowisselingen zal niet iedereen goed kunnen smaken, maar het ‘luchtige’ bruggetje tijdens ‘Duende’ geeft toch aan dat men niet altijd terugvalt op een troosteloze sfeer. Aan de andere kant word “Mad Dalena” gedragen door een groovy, doch traag, riffje. Vanwege hun eigenzinnnige songs vraagt “EvAAvE” wat tijd om volledig tot je door te dringen. Het is maar zeer te hopen dat dit kwartet uit de regio Lombardije in de toekomst iets meer oog/oor zal hebben voor meer tempobreaks in hun songs. Nu teert men toch nog iets teveel op slependheid om van een echte aanrader te kunnen spreken. Eerst even checken kan geen kwaad.
Comments