Body Count mag dan al een hele tijd niet meer zo veel controversie hebben of shockerend overkomen, het neemt niet weg dat deze band (lees Ice-T) nog steeds geen blad voor de mond neemt. Als vanouds trekt de zanger/acteur goed van leer in zijn teksten ivm maatschappij kritische thema’s of over het dagdagelijkse leven in zijn eigen Los Angeles. Rap’s over wapengeweld en gangs, leugenachtige politici : het zit allemaal vervat in hetgene dat Body Count anno 2024 aan ons voorschoteld. Met een titeltrack als ‘Merciless’ word het al meteen duidelijk dat B.C. muzikaal niet bepaald zacht te werk gaat, maar het verdere verloop van het album toont wel aan dat er behoorlijk wat afwisseling terug te vinden is in de 12 liedjes. Pure Metal, Crossover en Hardcore tracks waarover Ice-T zijn raps en spuwende leadvocals kan vertolken. Der staan snelle beukers zoals “The Purge” op, met Ernie C en Juan Garcia’s krachtig riffs/sublieme sologeweld om het geheel extra power te geven. Aan de andere kant zijn tracks als “Psycopath” en “Fuck What You Heard” dan weer gezegend groovy ritmes en de overbekende raps van Ice-T. De tempowisselingen en samples maken van ‘Live Forever’ een stevige/snelle hakker, met extra vocals om dit alles nog wat gemener te laten klinken. Dat geld trouwens ook voor ‘Do Or Die’, dat der stevig inbeukt. En dan is er de coverversie van Pink Floyd’s ‘Comfortably Numb’. Dat is wel even wennen ten opzichte van de rest van het album. Niet dat Body Count de plank misslaat met hun versie, maar als luisteraar moet je toch even de aandacht erbij houden. Het gitaarwerk van Ernie C. toont aan dat hij een begenadigd gitarist is en het Prog Rock karakter van deze song echt wel in ere weet te houden. De pakkende solo bewijst dat tenvolle. Het scherpe, maatschappij kritische komt sterk op de voorgrond tijdens de songs ‘Lying Motherfucker’ en ‘World War’ waarin Ice-T zijn afschuw van leugenaars/politici duidelijk laat blijken. Het andere aspect aan deze plaat is dat men artiesten als Max Cavalera en andere bereid vond om hun medewerking te verlenen. Max leverde een Portugees gesproken introotje aan voor de song ‘Drug Lords’. Heel paseend daar dit een typisch probleem uit Zuid-Amerika is. Als Body Count fan krijg je een uitgebreide keuze aan versies van deze plaat. Op vinyl zijn er, naast het standaard zwart op 180 gram, talrijke kleurtjes verschenen. De CD versies zijn een reguliere jewelcase voor de USA markt, een digipack voor de Europese markt en een Deluxe Edition box met daarin de standaard CD, een instrumentale 2de CD, een B.C. polsbandje en bandana. Voor deze versie mag je al snel 35-40 Euro neertellen.
Comments